O św. Józefie wiemy całkiem sporo. Pochodził z rodu Dawida. Pracował jako cieśla. Był prawym i sprawiedliwym człowiekiem. W ikonografii przedstawiany jest jako starzec – być może dla podkreślenia stateczności, opanowania i wierności bożemu nakazowi. W rzeczywistości był pełnym siły, młodym mężczyzną.
Manuskrypt z VIII wieku znaleziony w Zurichu zawiera wzmiankę o święcie ku czci Józefa obchodzonym 20 marca. Niektóre martyrologie z X wieku wskazują na święto obchodzone 19 marca. Do mszału i brewiarza święto wprowadził papież Sykstus w 1479 roku. W 1621 roku Grzegorz XV rozszerzył je na cały Kościół powszechny, a następnie potwierdził je Urban VIII.
Papież Pius IX dekretem „Quaemadmodum Deus” z 1847 roku wprowadził święto liturgiczne ku czci św. Józefa. Datę uroczystości zmieniono na drugą środę po Wielkanocy, ustanawiając ją dniem św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, patrona Kościoła powszechnego.
W ostateczności dzień 1 maja jest wspomnieniem św. Józefa, rzemieślnika (lub robotnika), a dzień 19 marca świętem św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Decyzją Benedykta XIII św. Józef został włączony do litanii Wszystkich Świętych. Jego cnoty, m.in. sprawiedliwość, wierność, cierpliwość, pokora, uczciwość, posłuszeństwo do dziś wzbudzają szacunek. Jest patronem rodzin, małżonków, cieśli, patronem dobrej śmierci.
(źródło: aleteia.org)
